Πράξη Βασισμένη σε Αποδείξεις

Για τη διεθνή βιβλιογραφία, ο όρος «πράξη βασισμένη σε αποδείξεις» αποτελεί συνώνυμο της επιστημονικής και έλλογης σκέψης που επιτρέπει τη διαφανή, υπεύθυνη, εύκολα εξηγήσιμη και νομικά δικαιολογήσιμη άσκηση της κλινικής πράξης. Ωστόσο, «τι» μπορεί να λογίζεται ως απόδειξη, ποιος καθορίζει την αξία των διαφόρων αποδείξεων και πώς μπορεί η «πράξη βασισμένη σε αποδείξεις» να ενσωματωθεί στην ελληνική Νοσηλευτική παραμένουν ιδιαίτερα αμφιλεγόμενα θέματα. Οι σκοποί του παρόντος άρθρου είναι η μετάφραση του όρου «πράξη βασισμένη σε αποδείξεις» στα Ελληνικά και η ιστορική ανασκόπηση και ανάλυση του όρου, με τελικό σκοπό την ενσωμάτωση των βασικών στοιχείων του στην ελληνική νοσηλευτική πράξη. Το υλικό του παρόντος άρθρου προήλθε από τη βιβλιογραφική αναζήτηση στη βάση δεδομένων CINAHL και χειροδιαλογή άρθρων και βιβλίων για το θέμα. Η ιστορική ανασκόπηση και η ανάλυση του όρου «πράξη βασισμένη σε αποδείξεις» έχει παράγει δύο διαφορετικές σχολές σκέψης: (α) Οι αποδείξεις εξάγονται από πειράματα βασισμένα σε τυχαιότητα και έλεγχο και (β) οι αποδείξεις εξάγονται από την ανακλαστική ανάλυση των μοναδικών κλινικών περιστάσεων και περιστατικών. Το άρθρο καταλήγει στο συμπέρασμα ότι οι στόχοι και οι σκοποί της ελληνικής Νοσηλευτικής εξυπηρετούνται καλύτερα, αν υιοθετηθεί η δεύτερη σχολή σκέψης αναφορικά με την έννοια των αποδείξεων. Γι’ αυτόν το λόγο, θα πρέπει οι Έλληνες νοσηλευτές να εκπαιδεύονται επαρκώς και να υποστηρίζονται κατάλληλα στον κλινικό χώρο, ώστε να ασκούν την πράξη τους χρησιμοποιώντας την τεχνική της ανάκλασης. Αυτό θα επιτρέψει στους νοσηλευτές να αξιολογούν κριτικά την ποικιλία και τη μοναδικότητα των αποδείξεων για κάθε ασθενή, ώστε να οικοδομήσουν την κλινική τους πράξη με βάση τις πιο σχετικές αποδείξεις για κάθε ασθενή.