Palliative Care: Care at the edge of Life?

Στην πολυετή μου εμπειρία σε ογκολογικό νοσοκομείο, τις περισσότερες φορές το δικαίωμα των ασθενών σε μια άλλης μορφής φροντίδα, η οποία θα κάλυπτε ολιστικά τις ανάγκες τους περιορίζεται κι εξαντλείται στη θεραπευτική αγωγή που στοχεύει στην ίαση. Δυστυχώς, ακόμη και σήμερα, συχνά η επιθετική προς τη νόσο θεραπεία είναι μονόδρομος και για εκείνους που βρίσκονται στα όρια της ζωής. Η ανακουφιστική φροντίδα (ΑΦ) δεν αναγνωρίζεται επίσημα στην Ελλάδα, όπως και σε πολλές άλλες χώρες, ως μια σημαντική θεραπευτική επιλογή. Συχνά, συγχέεται με την παραίτηση από την ενεργητική θεραπεία, αποφεύγεται με τη δικαιολογία του φόβου της εγκατάλειψης του ασθενούς και προτείνεται ως η έσχατη παρέμβαση. Ένας βασικός λόγος καλλιέργειας της λανθασμένης στάσης στην προσέγγιση των συγκεκριμένων ανθρώπων είναι η εγγενής δυσκολία οριοθέτησης της χρονικής περιόδου του ανθρώπου στα όρια της ζωής. Πότε σηματοδοτείται αυτή η χρονική στιγμή; Ώρες, ημέρες, εβδομάδες, μήνες ή μήπως χρόνια πριν από το τέλος της ζωής; Εμπνευστής της φιλοσοφίας της ΑΦ ήταν η C. Saunders, σημαντική νοσηλεύτρια (1941), κοινωνική λειτουργός (1948) και γιατρός (1957) που αφιέρωσε τη ζωή της στη βελτίωση της φροντίδας των ανθρώπων, οι οποίοι βρίσκονταν στα όρια της ζωής. Μετά από 19 χρόνια επίμονων προσπαθειών άνοιξε τον ξενώνα του Αγίου Χριστοφόρου, την πρώτη σύγχρονη, κλινική, ερευνητική κι εκπαιδευτική δομή ΑΦ. Τότε ανέτειλε μια νέα μορφή φροντίδας που ονομάστηκε φροντίδα ξενώνα (hospice care). Στις αρχές του 1974, ο B. Mount αναζητώντας επωνυμία για τη νέα του μονάδα στο Μόντρεαλ του Καναδά οδηγήθηκε στην εισαγωγή του όρου «ΑΦ». Η ετυμολογία της λέξης προέρχεται από το λατινικό pallium, που σημαίνει μάσκα ή μανδύας και δείχνει ότι η ΑΦ αφορά στην κάλυψη των αντιδράσεων μιας ανίατης ασθένειας ή στην παροχή προστασίας σε εκείνους που δεν μπορούν να βοηθηθούν από τη θεραπευτική αγωγή. Αυτό εκφράζεται από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 με τον ορισμό του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ), όπου ΑΦ είναι η ενεργητική ολοκληρωμένη φροντίδα των ανθρώπων, η νόσος των οποίων δεν ανταποκρίνεται στη θεραπευτική αγωγή. Εξαιρετικής σημασίας θεωρείται ο έλεγχος του πόνου, των άλλων συμπτωμάτων, καθώς και των ψυχολογικών, των κοινωνικών και των πνευματικών προβλημάτων. Η μεταβολή του ορισμού του ΠΟΥ την επόμενη δεκαετία τροποποιεί και μάλλον επεκτείνει τον πληθυσμό-στόχο σε άτομα που αντιμετωπίζουν προβλήματα, τα οποία σχετίζονται με απειλητικά για τη ζωή νοσήματα (ΠΟΥ 2004).

Category: Volume 51, N 4
Hits: 585 Hits
Created Date: 15-12-2012
Authors: Elisabeth Patiraki