Ανικανοποίητες υποστηρικτικές ανάγκες γυναικών με καρκίνο μαστού μετά την ολοκλήρωση της αρχικής θεραπείας

Περίληψη

Η πλειοψηφία των επιβιωσάντων γυναικών από καρκίνο μαστού (ΕΓΚΜ) μετά τη θεραπεία αναφέρουν σημαντικές σωματικές, ψυχολογικές και κοινωνικό-οικονομικές προκλήσεις και ανικανοποίητες υποστηρικτικές ανάγκες. Σκοπός της παρούσας ανασκόπησης ήταν η διερεύνηση των ανικανοποίητων αναγκών των ΕΓΚΜ, δεδομένου ότι αποτελούν κρίσιμο βήμα για τον σχεδιασμό της κατάλληλης υποστηρικτικής φροντίδας.
Η συχνότητα των ανικανοποίητων υποστηρικτικών αναγκών ποικίλει μεταξύ των διαφόρων μελετών με το ποσοστό των ΕΓΚΜ που αναφέρει τουλάχιστον μία ανικανοποίητη ανάγκη να φτάνει έως και το 93%. Οι παράγοντες που σχετίζονται με τις ανικανοποίητες υποστηρικτικές ανάγκες είναι η ηλικία, το χρονικό διάστημα από τη διάγνωση, το στάδιο του καρκίνου, η θεραπεία, το οικογενειακό ιστορικό, το επίπεδο εκπαίδευσης, η απασχόληση και η αμοιβή, το οικογενειακό εισόδημα, ο πόνος και η φυσική δραστηριότητα. Συγκεκριμένα, στον σωματικό τομέα οι συχνότερες ανικανοποίητες ανάγκες σχετίζονται με τις αρνητικές επιπτώσεις της ορμονικής θεραπείας, την κόπωση και το αίσθημα αδιαθεσίας, τον πόνο, τις δυσκολίες στον ύπνο, τη νοητική αδυναμία, τους φυσικούς περιορισμούς του σύστοιχου άκρου, την εικόνα σώματος και τις σεξουαλικές διαταραχές. Αντίστοιχα, στον ψυχολογικό τομέα οι συχνότερες ανικανοποίητες ανάγκες σχετίζονται με τον φόβο υποτροπής ή επιδείνωσης της νόσου, την ανασφάλεια για το μέλλον, το αίσθημα θλίψης και την κατάθλιψη. Γενικότερα, η ανεπαρκής διαχείριση των ανικανοποίητων υποστηρικτικών αναγκών των ΕΓΚΜ σε συνδυασμό με την έλλειψη κοινωνικής υποστήριξης μετά τη θεραπεία, φαίνεται να σχετίζονται με την επιδείνωση της ποιότητας ζωής.
Κατά τη διαχείριση του καρκίνου μαστού οι εξειδικευμένοι νοσηλευτές είναι σε θέση να παρέχουν την κατάλληλη ενημέρωση και υποστηρικτική φροντίδα, ενώ οι γυναίκες που χρησιμοποιούν τις υπηρεσίες τους είναι σημαντικά λιγότερο πιθανό να αναφέρουν ανικανοποίητες ανάγκες σε διάφορους τομείς της ζωής τους. Για τη διασφάλιση, λοιπόν, της παροχής ποιοτικής φροντίδας την περίοδο μετά τη θεραπεία του καρκίνου μαστού, θα πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη έμφαση στην έγκαιρη αναγνώριση των ανικανοποίητων υποστηρικτικών αναγκών των γυναικών με καρκίνο μαστού, με απώτερο σκοπό την κατάλληλη διαχείρισή τους αλλά και τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των γυναικών αυτών.