Ανίχνευση εκπαιδευτικών αναγκών ήπιων δεξιοτήτων στο δίπολο νοσηλευτικής ηγεσίας - ομάδας εργασίας
Περίληψη
Εισαγωγή: Το σύγχρονο υγειονομικό εργασιακό περιβάλλον χαρακτηρίζεται από πολυπλοκότητα και τα ιδανικά χαρακτηριστικά του ηγέτη νοσηλευτή ισορροπούν ανάμεσα στις επιστημονικές γνώσεις και τις ήπιες δεξιότητες. Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος ανάπτυξης των ηπίων δεξιοτήτων είναι μέσω της ενεργητικής συμμετοχής σε επιμορφωτικά προγράμματα, σχεδιασμένα με τη μέθοδο της βιωματικής μάθησης που αποτελούν απόρροια ανίχνευσης εκπαιδευτικών αναγκών.
Σκοπός: Η διερεύνηση των αντιλήψεων και των στάσεων προϊστάμενων νοσηλευτών δημοσίων νοσοκομείων για τη συνεχιζόμενη εκπαίδευση με στόχο την ανίχνευση των εκπαιδευτικών αναγκών όσον αφορά τις ήπιες δεξιότητες.
Υλικό και Μέθοδος: Το δείγμα μελέτης αποτέλεσαν ανώτερα στελέχη, σε επίπεδο προϊστάμενου νοσηλευτικού τμήματος, δημοσίων νοσοκομείων της Αττικής. Η διενέργεια της έρευνας πραγματοποιήθηκε τον Ιανουάριο του 2020 μέσω της μεθόδου ποιοτικής έρευνας «ομάδα εστιασμένης συνέντευξης». Η ανάλυση των δεδομένων διενεργήθηκε με θεματική ανάλυση τριών σταδίων μετάβασης: της ανοικτής κωδικοποίησης, της κατ’ άξονα κωδικοποίησης και επιλεκτικής κωδικοποίησης, στα οποία οι ερμηνείες καταγράφηκαν σε υπομνήματα και διαγράμματα.
Αποτελέσματα: Οι νοσηλευτές που αντιλαμβάνονται ότι η εκπαίδευση είναι επένδυση αποτελούν ένα σύγχρονο ανθρώπινο δυναμικό, που έχει πλήρη επίγνωση ότι με τη συνεχή εκπαίδευση και επιμόρφωση θα αποτελέσουν ένα ισχυρό κοινωνικό κεφάλαιο αξιόλογο και αντίστοιχο άλλων χωρών που απολαμβάνουν εύφημο μνεία και κοινωνική καταξίωση στον τομέα της υγείας. Τα κυριότερα προβλήματα στον εργασιακό χώρο εστιάζονται στην επικοινωνία, στη συνεργασία, στη διαχείριση συγκρούσεων, στην ψυχική φόρτιση, στις επιπτώσεις του αυταρχικού μοντέλου ηγεσίας καθώς και στο σύνδρομο της ηθικής παρενόχλησης. Όλες αυτές οι δυσλειτουργίες μπορούν να προληφθούν και να αντιμετωπιστούν με το σχεδιασμό και τη διενέργεια ειδικών επιμορφωτικών προγραμμάτων ανάπτυξης ήπιων δεξιοτήτων.
Συμπεράσματα: Οι νοσηλευτές ως επιστήμονες υγείας οφείλουν να αναπτύσσουν κουλτούρα συνεχιζόμενης μάθησης και να χαράζουν με τη στάση και το όραμά τους τον δρόμο για την αναδιαμόρφωση της θεραπευτικής πραγματικότητας και τη θεμελίωση της εργασιακής ευημερίας στα υγειονομικά περιβάλλοντα.
