Πανδημία COVID-19 και Ψυχολογική Επιβάρυνση του Ιατρονοσηλευτικού Προσωπικού

Περίληψη

Σε παγκόσμιο επίπεδο σήμερα υπάρχει μεγάλη κρίση υγείας από την πρόσφατα εμφανιζόμενη πανδημία της ιογενούς λοίμωξης γνωστής ως κορωνοϊός (COVID-19) η οποία προσβάλλει ανθρώπους ανεξαρτήτου ηλικίας και εποχιακής κατανομής και η οποία χαρακτηρίζεται από σημαντική αύξηση της νοσηρότητας και της θνησιμότητας τόσο σε πανευρωπαϊκό επίπεδο όσο και παγκοσμίως. Τέσσερις μήνες (τέλη Μαρτίου) από την εμφάνιση της νόσου στην πόλη Γιουχάν της Κίνας, τον Δεκέμβριο του 2019, καταγράφηκαν περισσότερες από 680.000 συνολικές περιπτώσεις με 31.920 θανάτους, και σύμφωνα με την έκθεση για την κατάσταση, του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ), μέχρι τα τέλη του Μαρτίου 2020, περισσότεροι από τους μισούς θανάτους και τα μολυσμένα άτομα παγκοσμίως προέρχονταν από ευρωπαϊκές χώρες. Δυστυχώς όμως, οι παραπάνω αριθμοί κρουσμάτων και θανάτων, σύμφωνα με στοιχεία από τον ΠΟΥ (Coronavirus disease (COVID-19) pandemic) ανέρχονται στο τέλος Οκτωβρίου του 2020 σε 44.351.506 επιβεβαιωμένα κρούσματα και σε 1.171.258 επιβεβαιωμένους θανάτους από τον COVID-19, επιβαρύνοντας την ανθρωπότητα οικονομικά, κοινωνικά και συναισθηματικά. Στον ελλαδικό χώρο έχουν παρουσιαστεί και στην αρχαιότητα πανδημίες από διάφορες αιτίες με την πρώτη καταγεγραμμένη πανδημία στον τότε γνωστό κόσμο, που συνέβη κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου το 430 π.Χ, στην πόλη-κράτος των Αθηνών, προκαλώντας τον θάνατο ενός μεγάλου ποσοστού των κατοίκων, μεταξύ των οποίων και ο Περικλής. Η εν λόγω πανδημία ονομάστηκε «Λοιμός των Αθηνών» ή «Σύνδρομο του Θουκυδίδη» και αντιμετωπίστηκε με τη συνεισφορά του Ιπποκράτη, ο οποίος βρισκόταν στην πόλη εκείνο το διάστημα.