Διαχείριση του Οξέως Πόνου στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών

Εισαγωγή: Ο οξύς πόνος αποτελεί τη συχνότερη αιτία επίσκεψης στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών (ΤΕΠ). Παρά τις δημοσιευμένες διεθνείς συστάσεις, η αντιμετώπιση του οξέος πόνου (ΟΠ) παραμένει ένα άλυτο πρόβλημα στην επείγουσα περίθαλψη. Σκοπός: Σκοπός αυτής της μελέτης ήταν η αξιολόγηση της αντιμετώπισης του οξέος πόνου καθώς και της συνήθους πρακτικής χορήγησης αναλγησίας στο ΤΕΠ. Υλικό και Μέθοδος: Διεξήχθη προοπτική μελέτη συσχέτισης, διάρκειας έξι μηνών, στην οποία συμμετείχαν ενήλικοι ασθενείς που επισκέφτηκαν το ΤΕΠ τριών γενικών νοσοκομείων με κύριο ενόχλημα τον ΟΠ. Η ένταση του πόνου μετρήθηκε με μια αριθμητική κλίμακα 11 σημείων (NRS) κατά την εισαγωγή στο ΤΕΠ και πριν από την έξοδο. Αποτελέσματα: Η μέση τιμή πόνου κατά την εισαγωγή ήταν 7,0 (SD=1,9) και πριν από την έξοδο 4,2 (SD=2,4), (p<0,001). Το 53,3% και το 43,5% των ασθενών παραπονέθηκαν για μέτριο και σοβαρό πόνο αντίστοιχα. Πριν την έξοδο από το ΤΕΠ, το 7,3% των ασθενών ανέφερε καθόλου πόνο, το 29,7% ανέφερε ήπιο πόνο, 51,5% ανέφερε μέτριο πόνο, ενώ το ποσοστό των ατόμων με σοβαρό πόνο μειώθηκε σε 11,5% (p <0,001). Αναλγησία χορηγήθηκε στο 64,2% των ασθενών, ενώ τα συχνότερα χορηγούμενα αναλγητικά ήταν μη οπιοειδή (35,8%). Αναλγησία έλαβε το 76,8% των ασθενών με σοβαρό πόνο και το 54,5% των ασθενών με ήπιο ή μέτριο πόνο (p <0,001). Ο μέσος χρόνος χορήγησης αναλγησίας ήταν 48 λεπτά. Συμπεράσματα: Ο ΟΠ στο ΤΕΠ δεν αντιμετωπίστηκε επαρκώς. Τα οπιοειδή δεν ήταν τα φάρμακα εκλογής για την ανακούφιση ασθενών με έντονο πόνο. Ο χρόνος χορήγησης της αναλγησίας δεν ήταν ικανοποιητικός και τα αναλγητικά δεν ήταν κατάλληλα για την παρατηρούμενη ένταση του πόνου.