Νοσηλευτική βασισμένη σε Eνδείξεις: Οφέλη και Eμπόδια

Τις δύο τελευταίες δεκαετίες, σημειώθηκε αλματώδης αύξηση των ευρημάτων από τη νοσηλευτική έρευνα τόσο διεθνώς, όσο και στην Ελλάδα, συμβάλλοντας έτσι στη βελτίωση της νοσηλευτικής κλινικής πρακτικής. Η διαδικασία όμως επιλογής και ενσωμάτωσης των εν λόγω δεδομένων απαιτεί μελέτη, κριτική σκέψη και εκτίμηση αυτών. Ο όρος «πράξη βασισμένη σε ενδείξεις» αποτελεί θυγατρικό όρο της έννοιας «Ιατρική βασισμένη σε ενδείξεις» (evidence-based medicine), η οποία για πρώτη φορά χρησιμοποιήθηκε τη δεκαετία του 1980 για να περιγράψει μια μαθησιακή και διδακτική τεχνική στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστήμιου του McMaster του Καναδά. Στο χώρο της υγείας, “evidence” ορίζεται ως η γνώση η οποία είναι προσβάσιμη από φορείς λήψης αποφάσεων και που παρέχει επιστημονικές αξιολογήσεις των πρακτικών. Οι αποδείξεις, αν οι ενδείξεις είναι ακριβείς και προσφέρουν γνώση, προέρχονται από την έρευνα και τη μετα-ανάλυση της υπάρχουσας βιβλιογραφίας. Δύο είδη αποδεικτικών στοιχείων προσδιορίζονται: Το πρώτο αφορά σε δεδομένα που προέρχονται από την έρευνα και το δεύτερο αναφέρεται σε εμπειρίες, διαισθήσεις, συζητήσεις με συνεργάτες και κλινικές παρατηρήσεις. Ενώ οι κλινικές παρατηρήσεις αποτελούν λιγότερο αξιόπιστα στοιχεία, τυχαιοποιημένες ελεγχόμενες μελέτες λέγεται ότι είναι τα πλέον αξιόπιστα στοιχεία και χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά από την Ιατρική προκειμένου να εκφράσουν τον όρο «Ιατρική βασισμένη σε ενδείξεις».